Z Plazmawiki
Skocz do: nawigacja, szukaj
Elektryczne Słońce
Analogia elektrycznego Słońca do elektrowni hydroelektrycznej. Prądy dryfowe przychodzących elektronów są bardzo rudne do wykrycia. Pole powierzchni heliopauzy wynosi około 300 milionów powierzchni Słońca.

Teoria elektrycznego Słońca (zwana również teorią elektrycznych gwiazd, elektrycznym modelem Słońca oraz hipotezą elektrycznego Słońca) jest ideą, według której Słońce (oraz gwiazdy) mają za główne źródło swojej mocy raczej zewnętrzną energię elektryczną, niż wewnętrzną fuzję jądrową.

Elektryczne Słońce często przypisywane jest artykułowi z 1972 roku, autorstwa Ralpha Juergensa[1], który powołuje się na jeszcze wcześniejszą monografię Melvina Cooka z 1958 roku, oraz opisuje inspirację monografią Immanuiła Welikowskiego, Kosmos bez grawitacji, z 1946 roku (chociaż sam Welikowski się pod nią nie podpisał, zobacz poniżej). Inni, kontynuujący badania i promocję elektrycznego modelu Słońca to między innymi Wallace Thornhill i Donald Scott.

Ten artykuł jest niekompletny. Jeśli możesz, rozbuduj go.

Przypisy

  1. R. E. Juergens, "Plasma in Interplanetary Space: Reconciling Celestial Mechanics and Velikovskian Catastrophism," Penseé IVR II (Fall 1972), pp. 6-12; Velikovsky Reconsidered (N. Y., 1976), pp. 137-155. Zaprezentowany po raz pierwszy na sympozjum Lewis & Clark, Portland, OR, August 15-17, 1972.