Z Plazmawiki
Skocz do: nawigacja, szukaj
Książka Davida Talbotta, "The Saturn Myth"

Teoria Saturna (znana również jako Model Saturna, Mit Saturna, Konfiguracja Saturna) jest ideą opartą na mitologii porównawczej, że Ziemia była niegdyś w bliższym sąsiedztwie, lub nawet satelitą Saturna, który pełnił funkcję Słońca. Teoria była i jest krytykowana przez mitologów, jak i fizyków.

Charakterystyka

Saturn jako gwiazda lub nowa

Szereg badaczy sugerowało, że w mitologii do Saturna odnoszono się czasem jako do nocnego słońca, oraz, że przeszedł on fazę podobną do nowej:

"W rzeczy samej mogło być tak, że zarówno Jowisz, jak i Saturn, były niegdyś małymi gwiazdami a ich układy satelitów powstały jako wynik wyrzutu nowej."[1]
"Welikowski zasugerował, że w wyniku rozbłysku Saturna, przeszedł on na krótko w fazę nowej, przyćmiewając światłem wszystkie inne ciała, widoczne z Ziemi."[2]
"(...) planeta Saturn była przedstawiana przez babnilońsko-asyeyjskich astrologów jako Szamasz lub "słońce"; jeszcze w 1910 rku M. Jastrow (Revue d'Assyriologie, wol. 70, s. 171)[3] zaproponował "ideę, że Saturn był 'stałym' lub 'permanentnym' pozornym słońcem, dostarczając światła w nocy, jak Sama (Szamasz - Słońce) w dzień. (...) Co więcej, istnieją niewątpliwe dowody, że koncepcja "nocnego słońca" jak i "dziennego słońca" istniała w myśli astrologicznej Babilonii.""[4]
"Diodor Sycylijski nie był jedynym pisarzem antycznym, który utrzymywał, iż Babilończycy nazywali Saturna "słoneczną gwiazdą". (19) Hyginus również wyraził opinię, że Saturn był niegdyś nazywany "gwiazdą słoneczną". Pomiędzy współczesnymi badaczami Asyrii, Thomson zdał się być pierwszym, który zauważył, że Babilończycy oznaczyli planetę Saturn jako Szamasz. (21) Natomiast Szamasz, jak pokazuje każde pobieżne spojrzenie na mitologię asyryjsko-babilońską, bardzo podobnie do egipskiego Ra, była zwykłym babilońskim imieniem Słońca."[5]
"Potwierdzenie swoich wniosków, że na skutek oddziaływania z Jowiszem, Saturn stał się Nową (7), odnalazłem w wielu starożytnych źródłach, w których Saturn jest regularnie wiązany z jasnym światłem; jednak po raz pierwszy wpadłem na ten pomysł przez konkretną wskazówkę, zawartą w biblijnym opisie Potopu."[6]

Ziemia jako satelita Saturna

Dwardu Cardona: "God Star" (2006)

Wielu autorów niezależnie zasugerowali, że źródła mitologiczne i antyczne teksty zmuszają do wniosku, iż Ziemia była niegdyś księżycem Saturna:

Dwardu Cardona:[7]

"Niezależnie od Welikowskiego, (...) Harold Tresman i Bernard Newsgrosh (piszący pod nazwiskiem Brendan O'Gheoghan) również doszli do wniosku, że Ziemia musiała być niegdyś satelitą Saturna, (3) [8] do którego to częściej potem wracał.(4)[9] Łącząc postulaty Welikowskiego z wnioskami Dawida Talbotta i innych, Frederick Hall podniósł ten sam pomysł, prezentując go w spekulatywnym scenariuszu historii Układu Słonecznego.(5)[10]"

Alfred de Grazia odnotował:

"Rok 1977 zaznaczył się początkiem kwantywnych publikacji na temat Saturna. Pojawiły się trzy artykuły, napisane przez Davida Talbotta[11], Dwardu Cardonę[12][13], oraz wspólnie przez Harolda Tresmana i B. O'Gheoghan.[8]. Kilka miesięcy później Welikowski, który zainspirował wszystkie te studia, bez brania w tym udziału wypuścił fragment swojego manuskryptu na temat Saturna. (...) Saturn był drugim Słońcem, świecącym dniem i nocą ponad Ziemią.[14]".

Przykłady:

"Właściwie, podobna, o ile nie dziwniejsza, idea, że Ziemia jest "odpryskiem Saturna", podniesiona była nie później niż w 1884 roku przez Oskar Reichenbach(2), jako część teorii mającej dowieść, że masy lądowe na Ziemi pękały i przemieszczały się. Zatem, niezależnie od tego, w jakim był błędzie, a nie jestem tu po to, żeby go posądzać, jego idee wyprzedziły podobne Alfreda Wegenera o jakieś 33 lata."[7][15]
"Wciąż inni mogą zakładać, że przedpotopowy "rok" był w istocie okresem obrotu ziemi, ale obracała się ona wokół jakiegoś innego ciała, niż Słońce.(7)"[16]
"Jakie musi być powiązanie między Ziemią a tym wielkim ciałem - proto-Saturnem? Rozważamy dwie odpowiedzi. Pierwszą jest, że Ziemia faktycznie była bliżej tego ciała, ale na orbicie okołosłonecznej, niezależnej od tego olbrzyma, zatem byłyby okresy, gdy proto-Saturn wydawałby się duży. Jednak byłyby okresy, gdy byłby mały, jak obecnie. Nie wyjaśnia to pewnych opisów satelickich. Alternatywa jest zaskakująca. Mówi ona, że kiedyś Ziemia orbitowała jako satelita wokół Saturna."[8]
"Welikowski uważał, że Saturn został zaburzony bliskim przejściem Jowisza. Nie znając wielu, lub nawet żadnych szczegółów, mogę to sobie najłatwiej wyobrazić w kontekście układu planetarnego Saturna, obejmującego Ziemię, który został nawiedzony, rozbity i przejęty przez przeplatający się układ, obejmujący Słońce i Jowisza (jeżeli nic więcej, to osiowa inklinacja Jowisza i jego potomka, Wenus, świadczyłaby o rodzicielskim stosunku Jowisza i Słońca). Teraz, nawet, jeśli Welikowksi uważał Saturna za niegdyś znacznie masywniejszego, niż dzisiaj, to trudno sobie wyobrazić, aby był dość masywny, aby stać się gwiazdą w kontekście teorii termonuklearnej. Jeżeli jednak był gwiazdą zasilaną elektrycznie, to jego pierwotny gwiazdowy stan i nagłe odejście zdaje się być łatwo wytłumaczalne."[17]
"Jest również możliwe, że planeta Saturn była znacznie bliżej Ziemi, niż jest obecnie, lub, że sama Ziemia była na zupełnie innej orbicie i w innej odległości od Słońca, niż jest obecnie. Mamy w istocie dobry powód, aby wierzyć, że podczas okresu ziemskiej historii, która nas niepokoi, nasz mały świat był w elektromagnetycznych, lub grawitacyjnych objęciach wielkiej planety."[18]
"Jest do wyobrażenia, że Ziemia była w tych czasach satelitą Saturna, po czym mogła stać się satelitą Jowisza."[6]
"Welikowski zasugerował, że tysiące lat temu, ale jeszcze w obrębie ludzkiej pamięci, Ziemia mogła być satelitą Saturna. (...) Zakładamy dzisiaj, że Centralny Ogień był Saturnem, którego Ziemia obiegała będąc zwrócona zawsze tą samą stroną, oraz że Saturn, wraz z Ziemią, krążył wokół Słońca w ciągu jednego "roku". Dzień i noc byłyby zjawiskami słonecznymi, ale wywołanymi okrążaniem Saturna przez Ziemię. Nawet w nocy Saturn oświetlałby zwróconą ku niemu stronę Ziemi."[19]
"Saturn nie poruszał się na swojej obecnej, dalekiej orbicie, ale rządził jako centralne słońce, wokół którego wizualnie obracały się inne ciała niebieskie."[20]
"Jest zrozumiałym, że Welikowski wierzył, że Ziemia i Saturn były niegdyś w bliskim sąsiedztwie, a Ziemia była być może satelitą Saturna. (...) W "Micie Saturna" (...) zaproponowano, że Saturn - nieruchomy na niebieskim biegunie - majaczył się przytłaczająco jako centralne słońce, czczone przez całą ludzkość. Zawiera to w sobie dowód, że "polarna konfiguracja" Saturna jest źródłem głównych symboli wczesnych cywilizacji."[21]

Modele

Konfiguracja Polarna

Współliniowy model układu Saturna, Wenus, Marsa i Ziemi jest wspólny u wielu badaczy, w tym Davida Talbotta i Dwardu Cardowny. Fred Jueneman nazwał to żartobliwie "planetarnym szaszłykiem".[22] Talbott opisuje ten układ:

"(...) konfiguracja biegunowa, jaką przedstawiłem, (...) obejmuje trzy planety - Ziemię, Marsa i Saturna - obracające się wokół wspólnej osi, wychodzącej "w dół" z Jowisza (lub w górę, kierunki są względne)".[23]

Cardona zanotował:

"Model Talbotta, w którym współosiowy układ Saturna okrąża Jowisza równikowo, jakby był na sztywnym pręcie, doznał wątpliwego przyspieszenia od strukturalnego dynamika Roberta Grubaugh, specjalizującego się w ustawianiu satelitów na orbitach.[24] Według niego, dwie współosiowe planety, czyli Saturn i Ziemia, okrążałyby Jowisza "w linii synchronicznej z orbitą Jowisza wokół Słońca." (...) Grubaugh przeprowadził szereg obliczeń, aby zademonstrować, że takie ułożenie jest wykonalne w ramach prawa grawitacji Newtona."[25]

Znowu Cardona:

"W 1999 Emilio Spedicato, fizyk i głowa matematyków na Uniwersytecie w Bergamo we Włoszech (...) wyprodukował imponującą tablicę równań, które, przynajmniej numerycznie, były zgodne z saturniańskim modelem biegunowym.[26] (...) Rok później, Spedicato połączył się z Antonio Del Popolo, astrofizykiem, który również był wówczas na Uniwersytecie w Bergamo, aby dalej próbować określić wewnętrzną stabilność proponowanego układu współliniowego[27] i co ważniejsze, jak długo zachowałby on tą stabilność."[28]

Ziemia jako satelita Saturna (zmodyfikowany model Filolaosa)

Podobnie do modelu Welikowskiego, Tresman i Newgrosh opisali swój następująco:

"(...) Ziemia orbitowała proto-Saturna jako satelita, (...) [co jest] rozwojem idei sformułowanej najpierw przez Harolda Tresmana pod koniec 1972 roku, który doprowadził do wizualizacji Ziemi na "synchronicznej" orbicie wokół Saturna, czyli zwrócona ku niemu ciągle tą samą stroną. Było to w czasie (jeszcze za ludzkie pamięci), gdy Saturn nie miał swoich pierścieni, a Ziemia Księżyca."[8]

Lynn E. Rose tak opisał swój model:

"Zmodyfikowany model Filolaosa jest łatwy do podsumowania: Ziemia obiegała niegdyś Saturna, zawsze zwrócona ku niemu tą samą stroną, który tym samym wyglądał na nieruchomego dla każdego obserwatora na tej półkuli, z Edenem/Adenem w punkcie sub-saturnowym. Księżyc i inne ciała również mogły okrążać Saturna, lecz przypuszczalnie po orbitach większych niż ziemska. Sam Saturn okrążałby Słońce. Saturn, znacznie większy, niż obecnie, funkcjonowałby jako Słońce Nocy. Nie tylko odbijałby światło Słońca, lecz również emitowałby własne. Zarówno rotacja, jak krążenie Ziemi odbywałoby się w lewą stronę, a więc Słońce i Księżyc (o ile tam był) i wszystkie inne planety, pojawiałyby się na zachodzie i zachodziły na wschodzie. (...)"[29]

Model Barbella

Dwardu Cardona:

"(...) w styczniu 1980 roku, inżynier elektryk i statystyk matematyczny, Chris Sherrerd, wysłał najbardziej zaskakujący list do Kronosa (...) "Prawdopodobieństwo Polarnego Saturna"[30] (...) stwierdzający, że taki układ planetarny byłby "nie tylko możliwy, ale prawdopodobny". Rozważał on, że liniowe ułożenie, z Jowiszem i Saturnem na końcach i Ziemią pośrodku, "jest wykonalnym i stabilnym ułożeniem, według dobrze znanych zasad fizyki"."[31]

Przypisy

  1. C. E. R. Bruce, A New Approach in Astrophysics and Cosmogony (1944) (privately published)
  2. William Mullen, "A Reading of the Pyramid Texts", Pensée Vol. 3 No 1: (Winter 1973) "Immanuel Velikovsky Reconsidered III"
  3. Morris Jastrow Jr, "Sun and Saturn", Revue D'Assyriologie et d'Archéologie Orientale, Septième Volume (Vol. VII), Paris 1910. Online at catastrophism.com
  4. Lewis M. Greenberg and Warner B. Sizemore, "Saturn And Genesis", Kronos Vol. I No. 3 (Fall 1975)
  5. Dwardu Cardona, "The Sun Of Night", Kronos Vol. III No. 1 (Fall 1977).
  6. 6,0 6,1 Immanuel Velikovsky, "On Saturn And The Flood", Kronos Vol. V No. 1 (Fall 1979) Odnotowano, że "jest to esej oparty na wykładzie Immanuiła Welikowksiego, na Uniwersytecie Nowego Świata w Valaise w Szwajcarii, w 1971. Po raz pierwszy przetranskrybował je jego sekretarz, Mr. Jan Sammer, który dostarczył zarówno dodatkowe materiały tekstowe (w nawiasach), jak również pewne istotne dane referencyjne. Wykład dr Welikowskiego oparty był z kolei na jego własnego, nieopublikowanego manuskryptu - Saturn i Wielka Powódź - który był po raz pierwszy ułożony i napisany we wczesnych latach 40-tych. Zobacz również: Immanuel Velikovsky, "Saturn's Golden Age" in Part II: Saturn and the Flood, In the Beginning, (unpublished). Online at the Velikovsky Archive. See also: "On Saturn and the Flood", loc. cit.
  7. 7,0 7,1 Dwardu Cardona, "Darkness and the Deep", Aeon III:3 (Oct 1993). Online at www.bearfabrique.org
  8. 8,0 8,1 8,2 8,3 Tresman, Harold & B. O'Gheoghan (1977), "The Primordial Light," SIS. Review Vol II No 2 (December), 35-40. Online at Harold Tresman's Web site
  9. H. Tresman, "Geological Genesis", C & C Workshop 1992:2, pp.4ff. Online at Harold Tresman's Web site
  10. F. F. Hall, "Solar System Studies," Part 2, Aeon I:4 (July 1988), p.26.
  11. Talbott, David N. (1977), "Saturn: Universal Monarch and Dying God," Report, Research Communications Network, Portland, Oregon.
  12. Dwardu Cardona, "The Sun Of Night", Kronos Vol. III No. 1 (Fall 1977)
  13. Dwardu Cardona, "Let There be Light", Kronos Vol. III No. 3 (Spring 1978)
  14. Alfred de Grazia, Chaos and Creation: An Introduction to Quantavolution in Human and Natural History, "Chapter Eight: Saturn's Children" 1981 Metron Publications, ISBN 0-940268-00-0. Online at quantavolution.org
  15. O. Reichenbach, On Some of the Remarkable Features in the Evolution of the Earth (London, 1884), p.5.
  16. Lynn E. Rose, "The Lengths of the Year", Pensée Vol. 4 No 3: (Summer 1974) "Immanuel Velikovsky Reconsidered VIII. Referencing: Frederic B. Jueneman, "A Most Exciting Planet," Industrial Research, 15 (July, 1973), p. 11.
  17. Ralph E. Juergens, "The Critics and Stellar Energy", SIS Review Vol II No 2 (Dec 1977)
  18. Dwardu Cardona, "Let There be Light", Kronos Vol. III No. 3 (Spring 1978)
  19. Lynn E. Rose, "Variations on a Theme of Philolaos", Kronos Vol. V No. 1 (Fall 1979)
  20. David Talbott, "The Polar Sun", The Saturn Myth (1980) Doubleday, ISBN 0-385-113376-5
  21. David Talbott and Ev Cochrane, "The Origin of Velikovsky's Comet", Kronos Vol. X No. 1 (Fall 1984)
  22. Dwardu Cardona, "Friday Evening Discussion", SIS Chronology & Catastrophism Review 2000:1 "Proceedings of the SIS Silver Jubilee Event"
  23. David Talbott, "Guidelines To The Saturn Myth", Kronos Vol. X No. 3 (Summer 1985)
  24. R. Grubaugh, "A Proposed Model for the Polar Configuration", Aeon III:3 (October 1993)
  25. Dwardu Caronda, God Star, 2006, Trafford Publishing, ISBN 1-4120-8308-7. Page 411-412
  26. E. Spedicato, "Numerical Analysis of Planetary Distances in a Polar Model", Aeon V:4 (July 1999) pp.23-28
  27. E. Spedicato & A. Del Popolo, "Dynamical Evolution of a Collineary Planetary System", Aeon V:6 (August 2000 pp.14.20. Online at unibg.it. See also "Equilibrium Distances of a Collinear Planetary System", "
  28. Dwardu Caronda, God Star, 2006, Trafford Publishing, ISBN 1-4120-8308-7. Page 412
  29. Lynn E. Rose, "Sirius and Saturn", SIS Chronology & Catastrophism Review 2000:1 "Proceedings of the SIS Silver Jubilee Event"
  30. C. Sherrerd, "The Plausibility of the Polar Saturn" (nieopublikowane)
  31. Dwardu Caronda, God Star, 2006, Trafford Publishing, ISBN 1-4120-8308-7. Page 410