Z Plazmawiki
Skocz do: nawigacja, szukaj

Plazmowe przesunięcie ku czerwieni jest teoretycznym mechanizmem przesunięcia ku czerwieni, które ma miejsce, gdy światło przechodzi przez gorącą, rozrzedzoną plazmę elektronową. Odkrywcą jest Ari Brynjolfsson. Jego publikacja głosi:

Streszczenie: Otrzymano nowe oddziaływanie, plazmowe przesunięcie ku czerwieni, które jest istotne tylko wówczas, gdy fotony penetrują gorącą, rozrzedzoną plazmę elektronową. Otrzymanie plazmowego przesunięcia oparte jest całkowicie na konwencjonalnych pewnikach fizyki, bez nowych założeń. Obliczenia są jedynie bardziej dokładne, niż te spotykane zwykle w literaturze. Kiedy fotony penetrują zimną i gęstą plazmę elektronową, tracą energię na zjonizowanie i wzbudzanie na skutek rozpraszania Comptona na poszczególnych elektronach, a na skutek rozpraszania Ramana - na częstotliwości plazmowej. Ale kiedy plazma jest bardzo gorąca i ma niską gęstość, jak w koronie słonecznej, fotony tracą energię również na skutek plazmowego przesunięcia ku czerwieni, które jest oddziaływaniem z plazmą elektronową. Strata energii na elektronie jest niema równa iloczynowi energii fotonu i połowy przekroju Comptona na elektron. Owa strata energii (plazmowe przesunięcie fotonów ku czerwieni) zawiera bardzo mały kwant, który jest absorbowany przez plazmę i powoduje jej znaczne ogrzewanie. W koronie słonecznej owo nagrzewanie zaczyna się w strefie przejściowej i stanowi spory ułamek jej ogrzewania. Plazmowe przesunięcie ku czerwieni ma również wkład w ogrzewanie plazmy międzygwiezdnej, korony galaktycznej i plazmy międzygalaktycznej. Plazmowy redszift wyjaśnia przesunięcia korony słonecznej, przesunięcia koron galaktycznych, przesunięcie kosmologiczne, kosmiczne promieniowanie tła i rentgenowskie promieniowanie tła. Plazmowy redszift wyjaśnia obserwowaną reację przesunięcia ze stopniem jasności supernowych SNe Ia bez wielkiego wybuchu, ciemnej materii czy ciemnej energii. nie ma czegoś takiego, jak kosmiczna dylatacja czasu. Wszechświat się nie rozszerza. Plazmowy redszift, porównany z eksperymentami, pokazuje, że klasyczny, grawitacyjny redszift jest odwrócony, gdy gdy fotony przybywają ze Słońca na Ziemię. Jest to kwantowy efekt mechaniczny. Patrząc z Ziemi, na fotony działa siła odpychająca. Oznacza to, że nie jest potrzebny einsteinowski czynnik lambda. Wszechświat jest pół-statyczny, nieskończony, wieczny i sam siebie odnawia. Wszystko to prowadzi do fundamentalnych zmian w ogólnej teorii względności oraz naszej kosmologicznej perspektywie.[1]

Brynjolfsson konkluduje:

Redszift plazmowy eliminuje pięć głównych słabości modelu kosmologicznego Einsteina statycznego Wszechświata:
  1. Plazmowy redszift może wyjaśnić redszift kosmologiczny.
  2. Plazmowy redszift może wyjaśnić mikrofalowe promieniowanie tła.
  3. Plazmowy redszift rozwiązuje paradoks Olbersa. Jeżeli światło gwiazd nie byłoby osłabiane podczas podróży przez przestrzeń międzygalaktyczną, nocne niebo powinno być jasne jak gwiazdy w nieskończonym Wszechświecie. Zmniejszenie intensywności światła przez plazmowy redszift na międzygalaktycznych elektronach rozwiązuje ten problem.
  4. Model kosmologiczny Einsteina posiada znaczną niestabilność, spowodowaną tendencją materii do koncentrowania się na skutek przyciągania grawitacyjnego. Redszift plazmowy, porównany ze słonecznym, prowadzi do odwrócenia redsziftu grawitacyjnego fotonów oraz do odnowienia materii w centrach galaktyk i kwazarach. Bezustanne odnawianie materii niweluje grawitacyjną niestabilność.
  5. W statycznym modelu Wszechświata według Einsteina, gwiazdy traciłyby energię i kończyły żywot. Teoria plazmowa prowadzi do odwróconego przesunięcia grawitacyjnego fotonów. Rozsądną ekstrapolacją tego faktu jest to, że materia podlega wiecznej odnowie w centrach galaktyk i kwazarach. Jak pokazano w sekcji 6, obserwacje potwierdzają tą ekstrapolację.
Plazmowe przesunięcie ku czerwieni, oparte na podstawowych aksjomatach fizyki, prowadzi więc do fundamentalnych zmian w naszej kosmologicznej perspektywie i teorii grawitacji.

Przypisy

  1. Ari Brynjolfsson, "Redshift of photons penetrating a hot plasma" (2004), arXiv.org/astro-ph/0401420 (Abstract and full text)

Bibliografia

  • Brynjolfsson, Ari, "Surface brightness in plasma-redshift cosmology" (2006) eprint arXiv:astro-ph/0605599
  • Brynjolfsson, Ari, "Surface Brightness Test and Plasma Redshift" (2005) American Physical Society, Joint New England Sections of the APS and AAPT Spring Meeting, March 31-April 1, 2006, abstract #B.008 (Abstract)
  • Brynjolfsson, Ari, "Magnitude-Redshift Relation for SNe Ia, Time Dilation, and Plasma Redshift" (2005) eprint arXiv:astro-ph/0602500
  • Brynjolfsson, Ari, "Plasma Redshift versus Big Bang" (2005) American Physical Society, Joint New England Sections of APS and AAPT 2005 Spring Meeting, April 1-2, 2005, abstract #R.006 (Abstract)
  • Brynjolfsson, Ari, "Plasma Redshift and the Cosmological Redshift" (2005) American Physical Society, APS April Meeting, April 16-19, 2005, abstract #C9.008 (Abstract)
  • Brynjolfsson, Ari, "Plasma Redshift, Time Dilation, and Supernovas Ia", eprint arXiv:astro-ph/0406437
  • Brynjolfsson, Ari, "Plasma redshift of photons: A new way to heat plasma to fusion temperatures" (2004) American Physical Society, April Meeting, 2004, May 1-4, 2004, Denver, Colorado April 2004, MEETING ID: APR04, abstract #R14.003

Zobacz również