Z Plazmawiki
Skocz do: nawigacja, szukaj
Heliosferiyczny obwód prądowy ze Słońcem jako jednobiegunowym induktorem.
Galaktyczny obwód prądowy z galaktyką jako jednobiegunowym induktorem. Emisje radiowe z Cygnusa A (z lewej) przypisane są promieniowaniu synchrotronowemu wywołanemu przyspieszaniem elektronów przez osiowe galaktyczne warstwy podwójne. [1]

Hannes Alfvén uważał Heliosferyczną warstwę prądową za część heliosferycznego układu prądów, i wierzył, że cała kosmiczna plazma jest częścią obwodu plazmowego.[2] [3]

Wg Alfvena Słońce zachowuje się jak induktor jednobiegunowy, produkujący prąd, płynący na zewnątrz wzdłuż obu osi B2, oraz do wewnątrz wzdłuż płaszczyzny równikowej C, wzdłuż linii pola magnetycznego B1. Obwód zamyka się w dużej odległości od Słońca, B3.

Własności

Alfvén napisał:

Ciało centralne działa jak induktor jednobiegunowy, a e.m.f. jest produkowany w regionie A. Siła mechaniczna wywierana na atmosferę słoneczną wynosi dF = I ds x B i próbuje spowolnić ciało centralne. Prąd przekazuje moment obrotowy z ciała centralnego do otoczenia. Mamy zatem siłę spowalniającą przyłożoną do regionów polarnych atmosfery Słońca. Powinno to powodować niejednorodną rotację, jaką obserwujemy (prędkość kątowa malejąca ze wzrostem szerokości geograficznej). Niezależnie od poprawności tej interpretacji, ilościowe wyjaśnienie niejednorodności rotacji jest otwartą kwestią.
W regionie B1 prądy przylegają do pola magnetycznego. Zdaje się to być ogólną zasadą fizyki kosmicznej, że przylegające do pola prądy manifestują się jako świecące włókna (II.4). Jeżeli prąd z B1 jest rozpraszany na wielkim obszarze, powinniśmy się spodziewać włókien. Może to tłumaczyć strumienie równikowe korony słonecznej. Podobnie w regionach polarnych, prądy pionowe blisko powierzchni mogą produkować polarne obłoki w koronie.
Model przewiduje, że w pobliżu osi powinny znajdować się prądy dostatecznie silne, aby zrównać się z prądami w płaszczyźnie równikowej. Prądy takie powinny być wykryte przez pojazd wysłany w duże szerokości geograficzne. Kwestią otwartą jest, co rozszerza ich przepływ blisko osi. Mogą być one rozprowadzane na duże obszary i być częścią przepływu na średnich szerokościach.[3]

Galaktyczny obwód prądowy

Hannes Alfvén i Per Carlqvist spekulowali[4] istnienie galaktycznej warstwy prądowej, w której galaktyka działa jak induktor jednobiegunowy, odpowiednik heliosferycznej warstwy prądowej. Galaktyczny prąd wynosiłby 1017 do 1019 amperów.

Przypisy

  1. Hannes Alfvén, "Keynote Address (1987) Double Layers in Astrophysics, Proceedings of a Workshop held in Huntsville, Ala., 17-19 Mar. 1986. Edited by Alton C. Williams and Tauna W. Moorehead. NASA Conference Publication, #2469" (Record | Full text) FULL TEXT
  2. Alfven, H., "Double radio sources and the new approach to cosmical plasma physics" (1978) Astrophysics and Space Science, vol. 54, no. 2, Apr. 1978, p. 279-292. FULL TEXT PEERREVIEWED
  3. 3,0 3,1 Hannes Alfvén, "The Heliospheric Current System (sec III:4)" in Cosmic Plasma, Astrophysics and Space Science Library, Vol. 82 (1981) Springer Verlag. ISBN 90-277-1151-8 ACADEMIC BOOK
  4. Hannes Alfvén and Per Carlqvist, "Interstellar clouds and the formation of stars" (1978) in Astrophysics and Space Science, vol. 55, no. 2, May 1978, p. 487-509. FULL TEXT PEERREVIEWED

Bilbiografia